Postoje vrlo velike induvidualne razlike u seksualnim željama i potrebama, doživljavanju sopstvene seksualnosti i seksualnosti drugih, kao i u načinima zadovoljavanja seksualnih nagona. Proces psihosekusalnog sazrijevanja dovodi do izgradnje osjećanja pripadnosti muškom, odnosno ženskom polu. Na izgradnju polnog identiteta utiču, prije svega biološke karakteristike jedinke (hromozomski sastav, hormonski sistem, unutrašnji i spoljašnji polni organi i sekundarni polni znaci). U normalnim okolnostima sve ove biološke karakteristike koje određuju pol međusobno su usklađene.

Osim bioloških činilaca na izgradnju polnog identiteta utiču i činioci psihološke prirode koji su značajni u izgradnji i učvršćivanju polnog identiteta i seksualne uloge koja iz tog proizilazi (vaspitanje u porodici i široj socijalnoj sredini od ranog djetinjstva i kasnije, doživljena iskustva, stavovi i vrijednosti sredine kojoj jedinka pripada itd.). Sociokulturni činioci takođe utiču na izgradnju polnog identiteta, klasifikujući seksualno ponašanje kao normalno ili abnormalno, odnosno društveno prihvatljivo ili pak neprihvatljivo u odnosu na njegovo prihvatanje u različitim društvenim podgrupama i subkulturama. To je razlog zašto se u dijagnostifikovanju seksualnih disfunkcija, nastranosti i poremećaja javljaju velike teškoće u definisanju i klasifikovanju, te je potrebno insistirati na oprezu.

Sekusalno ponašanje proizilazi iz seksualnog identiteta i služi zadovoljavanju polnog nagona. Ono obuhvata vrlo složene, kako psihičke tako i tijelesne aktivnosti koje jedna na drugu utiču. Od doživljaja seksualne potrebe i želje pratećeg emocionalnog stanja, seksualne privlačnosti nekog sekusalnog objekta, preko sanjarenja u kojima se te želje i potrebe zadovoljavaju, zatim samozadovoljenja, seksualno obojenih igara, do samog seksualnog čina, kao i načina na koji se on obavlja.

Pod seksualnim perverzijama u prethodnim dijagnostičkim klasifikacionim sistemima podrazumjevala su se zadovoljenja polnog nagona na način i putem sredstava koja nisu ni uobičajena ni društveno prihvaćena i koja „normalnim“ ljudima ne pružaju seksualno zadovoljstvo. Tako, po ovoj klasifikaciji, u seksualne perverzije spadaju: fetišizam, transvestitizam, egzibicionizam, voajerizam, pedofilija, sadizam, mazohizam...

Novije definicije i klasifikacije pokušavaju da prave razliku između neuobičajenih seksualnih ponašanja i seksualnih devijacija. Tako bi u neuobičajena seksualna ponašanja spadali: nimfomanija, silovanje, incest, itd, dok bi seksualne devijacije uključivale egzibicionizam, sadizam, mazohizam, fetišizam, voajerizam, pedofilija, transvetitizam i transeksualizam. Teško je prihvatiti podjelu na navedene dvije podgrupe jer je kriterijum kategorizacije isključivo zasnovan na statističkim mjerilima.

Fetišizam

Kod fetišizma seksualno uzbuđenje se postiže u prisustvu nekog predmeta koji pripada seksualnom objektu, tj. osobi suprotnog pola (najčešće veš, čarape ili cipele-štikle) ili usmjeravanjem pažnje na njen dio tijela (kosa, noge, psrti na nogama). Do zadovoljenja polnog nagona obično se stiže preko masturbacije. U pitanju je seksualna devijacija češće zastupljena kod muškaraca. Ne smijemo izgubiti iz uma da se elementi fetišizma sreću kod većine muškaraca i izvjesnog broja žena i tada ne razgovaramo u terminima devijantnosti.

Postoji više pretpostavki o porijeklu fetišizma. Dok jedni njegovo porjeklo pronalaze na nivou seksualnog uzbuđenja u adolescentnom periodu, pri masturbiranju, sa seksualnim fantazmima fokusiranim na neki dio tijela ili objekat, psihoanalitički orjentisani stručnjaci smatraju da fetišizam proizilazi iz kastracionog straha. Na osnovu psihoanalitičke teorije izabrani fetiš predstavlja ženski penis, a ujedno i poricanje i potvrdu kastracije.

U posljednjih nekoliko decenija tehnike kognitivno bihejvioralnih terapijskih pristupa zauzele su vodeće mjesto u inače složenom liječenju seksualnih disfunkcija.

Prema savremenim istraživačkim tokovima, intenzivna seksualna terapija od dvije nedjelje je uspješnija od dvogodišnje psihoanalize. U posebno teškim slučajevima, gdje se ovakva ponašanja ponavljaju, poslednjih godina se takođe vrši tretman antiandrogenom terapijom čiji rizik je povraćaj simptoma, uz pojavu organskih oboljenja.

Najveći problem u sprovođenju liječenja kod osoba sa seksualnom disfunkcijom predstavlja nedostatak motivacije za liječenjem, dok u nekim induvidualnim slučajevima osoba ne smatra da ima problem i tada se seksualna disfunkcija ne tretira psihoterapijski.