Istorijski posmatrano početak razvoja ovog termina vezuje se pojam žene i njene femininosti, što je i Frojd (Sigmund Freud) iskoristio baveći se histerijom i objašnjavajući je kao sposobnost simbolizacije konflikta pomoću jezika tijela i na taj način je izučavanje histerije postao put u nesvjesno.

Neki od tipičnih simptoma ispoljavanja histerije podrazumjevaju: gušenje, povraćanje, paralizu pojedinih dijelova tijela (ukočenost šaka, nogu), disfunkciju čula (slijepoću, gluvoću, gubitak govor), nesposobnost sjećanja maternjeg jezika i sl.

To je bila bolest koja se javljala bez racionalnog objašnjenja njenog uzroka, nepredvidivog ispoljavanja i teškog kontrolisanja. Kroz vrijeme pojam histerije je uključivao multidisciplinirane timove psihologa, zdravstvenih radnika, sveštenika, filozofa i sociologa. Sa pozicije kliničkih psihologa i medicinske nauke histerija ne postoji kao jedinstvena bolest, već se prvenstveno opisuje uz pomoć niza različitih kliničkih entiteta, gdje prvenstveno mislimo na histeričnu strukturu ličnosti ili konverzivni poremećaj.

Histerični ili teatralni poremećaj ličnosti karakteriše labilan afekat, težnja za isticanjem i takmičarski duh, dramatičnost, ekstravagancija i želja za skretanjem pažnje. Jak super ego i opsesivna odbrana, potreba da budu voljeni, dok ujedno postoji teškoća ka trajnom vezivanju i sklonost ostajanju u nezrelom dječijem svijetu.

Uprkos dominantnom povezivanju žena i histeričnog poremećaja, ovaj poremećaj je široko dokumentovan i kod muškaraca. Muške histerične pacijente dijelimo u dvije kategorije: na ekstremno muške (muškobanjaste) i pasivne (feminizirane). Oni mogu biti "Don Žuani" koji zavode žene, mogu biti skloni antisocijalnom ponašanju ili se pak na drugoj strani mogu plašiti žena.

U istraživanju sprovedenom na populaciji muških pacijenata sa histeričnim poremećajem ličnosti pokazalo se da je većina njih bila heteroseksualne orjentacije, ali i da su svi imali neku vrstu poremećenog seksualnog odnosa. Antisocijalno ponašanje je registrovano kao učestao problem u grupi, kao i alkohol i droga. Ovo istraživanje pokazalo je da su oba tipa muških ispitanika imala nestabilne veze tipične za oba tipa.

Muška osoba sa histeričnim poremećajem ličnosti ispoljava intezivnu privrženost svojoj majci. U svom iskustvu prepoznaje osjećanja genitalne neadekvatnosti kada upoređuje sebe sa svojim ocem ili ostalim odraslim muškarcima, dok su njegove heteroseksualne veze trajno povezane sa naporom da neutrališe osnovna osjećanja seksualne neadekvatnosti. On je uvijek razočaran ženama, sve dok se nijedna od njih ne može uporediti sa njegovom majkom. Neki muškarci sa ovakvom histeričnom konfiguracijom, odabraće da žive život u celibatu, dok će se drugi momci bivajući suočeni sa svojim seksualnim neadekvatnostima uključivati u “hipermuške” aktivnosti, kao na primjer bodi bildovanje i kompulzivno zavođenje žena. Tako mogu uvjeriti sebe da su oni „pravi muškarci“ sa nikakvim drugačijim unutrašnjim osjećanjima.

U svijetu medicine i kliničke psihologije u 21. vijeku histerija kao simptomatologija je usko povezana za granični poremećaj ličnosti (border-line), tj. u bliskom srodstvu je sa osobama koje su sklone ekstremnim oblicima doživljavanja i ponašanja, koji ispoljavaju niz deficita u svojoj emocionalnoj strukturi i nisu dosegli genitalni nivo psihoseksualnog razvoja pa imaju niz konflikata vezanih za seksualnost, a zbog narcističke vulnerabilnosti imaju veliku potrebu da budu u centru pažnje.

Osobe sa histeričnim poremećajem ličnosti generalno odgovaraju dobro na psihoterapijske intervencije. Razlozi zbog kojih najčešće započinju psihoterapijski tretman su prekid braka ili ljubavne veze, kao i zbog nejasnih osjećanja depresije ili anksioznosti u vezi sa razočaranjem sa njihovim trenutnim partnerom.

Za razliku od mnogih drugih klijenata osoba sa histeričnim poremećajem ličnosti često postane vezan za terapeuta i brzo teži da razvija terapeutski savez u kome preferira prelazak granice i bliskost koja prevazilazi odnos terapeut-klijent. Proces psihoterapije će uglavnom ići dobro ako se terapeut pridržava nekoliko opštih principa i poštuje granice u terapiji.