Na pitanje kako definisati brak teško je naći odgovor jer je brak, makar kao istorijski entitet, sklon opiranju našim nastojanjima da ga definišemo jednostavnim pojmovima. Brak se meškolji, tokom vijekova se mijenja, pa ga sa sigurnošću nije moguće definisati čak ni kroz najreduktivnije jednostavne pojmove kao što su zajednica jednog muškarca i jedne žene. U savremenom društvu događa se proces seksualne dekompezacije braka, što je prouzrokovalo znatne izmjene bračnih formi i odnosa.
Tokom sedamdesetih godina u razvijenim državama Evrope dolazi do opadanja univerzalnosti braka, pojavljuje se povećanje udjela brakova višeg reda, kao i porasta izvanbračnih unija, što je sve, posljedično, izazvalo dalji pad prosječnog broja djece koje jedna žena rodi, a koji se sve više približava nivou ispod neophodnog za prostu reprodukciju stanovništva. Žarište potresa lokalizovano je, dakle, u samom jezgru porodice, u bračnom subsistemu (bračnom odnosu). Time se težište porodice sa roditeljstva premješta na partnere, što sve utiče na intenzivnije ispoljavanje individualizma, težnji ka ličnoj samorealizaciji, uspjehu, prepuštanju hedonizmu i, upravo iz tog razloga, u psihološkim krugovima naša kultura se sve više izjednačava sa “kulturom narcizma”.

Parovi uopšteno dolaze na terapiju sa pričom zasićenom problemom i pričom o tome šta nije djelovalo efikasno u njihovom odnosu. Neki od njih vode monolog ili preferiraju odnos koji ograničava, iskreno, autentično slušanje. Jedan partner može stalno da opovrgava, dok drugi partner govori. Razgovor može otvoriti prostor i razviti mogućnost ili zatvoriti prostor i ograničiti opcije za napredovanje dijaloga. Jedan od čestih problema spoticanja u partnerskim relacijama odnosi se na pretpostavke koje partneri imaju prema njihovom odnosu i jedno prema drugom. Pretpostavke su nerijetko vezane za pitanje roda.

Iz ugla porodičnog savjetnika, ono o čemu se vodi računa su bazični stavovi i uvjerenja koja svako od partnera donosi u situaciju braka.
U našem društvu još uvijek važi tradicionalno shvatanje vezano za uloge polova, po kome se žene vaspitavaju sa očekivanjem da je njihov glavni cilj u životu da brinu o drugima i, shodno tome, njihovi životi se vrte oko aktivnosti koje za cilj imaju ojačavanje drugih, prije nego njih samih. Njihov osećaj vrijednosti je duboko ukorijenjen u rodbinske veze i lične odnose i zahtijeva razvoj interpersonalnih vještina i osobina brižnosti i emocionalnog saosjećanja. Za razliku od ženskog, muški osjećaj samovrijednosti prvenstveno se zasniva na postignuću, umjesto na ličnim odnosima. Iako muškarci žele da budu supruzi i očevi, njihova definicija muškosti pretežno proizilazi iz njihovih uloga van porodice.

Problem nastaje kada se na takvim, još uvijek tradicionalnim, shvatanjima vremenom  nakalemi drugačija perspektiva, koja sve više ženu isključuje iz poslova u kući i brizi o potomstvu, a sve više joj predaje odgovornosti poslova van kuće. U XXI vijeku, u procesu radne snage učestvuje 60% žena i 80% muškaraca. Iako postoje dokazi da zaposlenost i privređivanje imaju veliki značaj i daju brojne prednosti ženi, sa druge strane se naglašava da mogu negativno uticati na kvalitet bračnih odnosa, podizanje ženine svijesti o nejadnakosti podjele rada u domaćinstvu, kao i njenog osjećanja kao supruge gdje prepoznaje da je preopterećena i sukobljena u različitim ulogama. Takve okolnosti nužno dovode do gubitka u partnerskoj interakciji i zajedništva u svakom dijelu porodičnog života, što utiče na kvalitet braka, dok u ekstremnim slučajevima može doći i do suparništva i takmičenja među supružnicima, što opet remeti bračne odnose.

Kada postoji različitost, parovi teže da se regrutuju u dvojnu poziciju, komunicirajući iz suprostavljenih uglova i odbijajući poziciju slušaoca. Jedan od načina pomoći je da zajedno sa partnerima istražujemo šta bi za njih značilo slušati sa autentičnom, iskrenom znatiželjom.  Kroz pitanja koja postavljamo, a tiču se značenja, kontradikcija i efekata koje pripisuju rodu, utičemo na ponovnu procjenu njihovih želja u vezi vrste odnosa u kojem žele da budu.  Pitanja u terapijskim intervencijama imaju za cilj da učine parovima vidljivim i prihvatljivim različite rodne perspektive izmještajući na taj način problem izvan para u socijalnu i političku sferu. 

Pitamo se: „Čemu je društvo učilo supružnike o tome šta znači „biti muškarac“ u odnosu sa ženom?“. Dalje se pitamo: „Kako nepromjenjivost stavova po pitanju rodne uloge utiče na partnerske odnose, koliko od toga imaju koristi, a koliko štete“?

Rodna ideologija nije jedini pokazatelj kvaliteta braka, ali jeste veoma značajan. Na kvalitet braka utiču i drugi interperpersonalni, induvidualni i socijalni činioci kao što su osobine ličnosti i interakcija između partnera, a tiču se pitanja uvjerenja o ključnim pitanjima vezanih za seks, moć, autoritet i odgovornosti. Terapija ima cilj da promijeni ukorijenjena uverenja koja su održavala odnose suprostavljenim za oba partnera.